හෝන්තුව

බස් එකේ කෙල්ලකි වාඩිවී
දුහුල් වරළස සිහින් සිරුරැති
රාග නෙත් කිරණ දුටු දුටුන් මත් කරන
හිනාවකි ඈ මවන සැමගෙ මන කලතවන

ඈ හිඳින බස් පුටුව ඉතිර කොටසත් හිස්ය
ඒ අඩුව පුරවන්න හිතන උන් අපමණය
හැකිවිනම් නැගිටලා තමන් හිඳිනා තැනින්
ඒ මොහොත බසය තුල
කොල්ලො ලොවි ගහෙත් නැත

ඔහොම යන අතරමග ඒ අඩුව පුරවන්න
නැග ඇවිත් වාඩිගති
බොහෝ වියපත් කෙසඟ සිරුරැති මැහැල්ලක්

එතැන් සිට අර කෙල්ල
සිනා නැත බුම්ම්ගති හරිම අකමැත්තෙන්
"මේ මොන හෝන්තුවක්දැයි"
මුමුණමින් වාගේ හිතයටින්

කිසිත් මේ නොමදත් නොමතැකූ නොවැදගත්
අර මැහැල්ල
බණ පොතක් කියවයි නිවී සැනසිල්ලේ . . . .